اشعار

بـارانـی‌ام امـشـب، هـوای گـریه دارم            مـانـنـد چـشـم بـی‌قــرارت بـی‌قــرارم

امشب عزادار است خورشید خراسان            از مـاتـمـت عـالـم شده شـام غـریـبـان

دنـیـا بـرایت داغ بـی‌انـدازه‌ای داشـت            هر روز آقا غـصه‌های تازه‌ای داشت

از کـودکی داغ یـتـیـمـی را چـشـیـدی            وقتی کـفـن بر صورت بـابـا کـشـیدی

ابـری‌ست چـشـمـت مثـل آفـاق مـدینه            آتــش گـرفـتـه قـلـبـت از داغ مـدیــنـه

در چـشـم‌هـایت حـسـرتی بسیار مانده            گـویـا دلـت بـیـن در و دیــوار مـانـده

شوق سفر می‌بارد از چـشمان خیست            شد قـطـره‌هـای اشک تو تنها انـیـست

از این زمـانه سهـم تو شد بی‌شکـیـبی            سخت است بین خانه خود هم غـریبی

از این قفس حالا دگر وقت رهایی‌ست            سـهـم حـسـیـنی‌ها بـلایی کربلایی‌ست

آقا تو می‌دانی عـطش با لب چه کرده            آن مشک پـاره با دل زینب چه کـرده

داری خبر از عصر عاشورا به خوبی            از بی‌کسی، از تشنگی، از پای کوبی

اینجـا ولـی آتـش نـسـوزانـده پـری را            اینجا کـسی سـیـلی نـزد نـیـلـوفری را

اینجـا بـیـابـان نیـست، اینجا تـل ندارد            صد شـکـر اینجا گـودی مـقـتـل ندارد

اینجا کسی در دست خود خنجر ندارد            اینجـا کسی کـاری به انگـشـتـر ندارد

چشمه جود و سخا چشم ترش می‌سوزد            آتش افتاده به جان و جگـرش می‌سوزد

زنی از نسل شقاوت زده خنجر از پشت            زخم کاریست، که پا تا به سرش می‌سوزد

چون پرستوی اسیری که شکسته بالش            گوشۀ حجـره غـریـبانه پـرش می‌سوزد

مـیـوه بـاغ رضــا از سـر شـاخ افـتـاده            بـاغـبان کو که بـبـیـند ثـمرش می‌سوزد

شعـلـه‌ور شد دل آفـاق از آن آتـش و آه            آسـمـان دید که قـلـب قـمـرش می‌سوزد

شده بی‌تـاب دل کـوثـر و طاهـا از درد            شعـله افـتاده به دریـا گُهـرش می‌سوزد

سوخت از داغ مدینه همه عمرش که چرا            خـانه فـاطـمـه دیـوار و درش می‌سوزد

از تب زهر چنان سوخت دل و جان جواد            عرش با لوح و قلم از خبرش می‌سوزد

یـاس بـسـتـان غـریب الغـربا پـرپـر شد            در بهاری که چنین خشک و ترش می‌سوزد

آسـمـان گـریـه بر احوال یتـیـمـش دارد            پدری محتضر است و پسرش می‌سوزد

عـالـمی منـتـظـر دسـت عـدالـت مـانـده            سـال‌ها از غـم او مـنـتـظرش می‌سوزد

شده پـژمـرده دل سرخ "شقایق" از غـم            هر شب از دوری او تا سحرش می‌سوزد

نسیمِ عشقِ عطرآگینِ بابا حسرتِ جانت           ربوده از کفَت صبر و قرار از جانِ جانانت

سیاهی می‌رود چشمت به زردی چهرۀ ماهت           که خونابِ جگر را شسته اشکِ چشمِ گریانت

نمی‌دانیم با آن زن چگونه عمر سر کردی           نمک از سفره‌ات خورد و شکست امّا نمکدانت

زنی که بـاید آرامِ دلِ غـمـدیـده‌ات باشـد           ولی با زهرِ کین انداخت آتش در گلستانت

پدر در جنتِ طوس و پسر در غربتِ بغداد           نداری محرمی دستی کشد بر زخمِ پنهانت

به آتش می‌کشد دل را دمادم آهِ جانسوزت           به گوشِ جان چو می‌آید صدای صوتِ قرآنت

دلم امشب ز داغت بی‌نهایت روضه می‌خواهد           تو غرقِ زهرِ جانکاه و من امّا دردِ هجرانت

از آن وقتی که زهرِ کین به جانت کارگر گشته           به سمتِ مشهدِ بابا تو بستی پلکِ چشمانت

اَباالهادی! تو هم ای‌کاش چون اکبر به بالینت           پدر می‌زد گلِ بوسه بر آن زخمِ فراوانت

غریب و بی‌کس و تنها میانِ حجره می‌نالی           نپـرسـیده کسی آخر از احوالِ پـریشانت

به یادِ کربلا جانت یقیناً مثلِ زهرا سوخت           صدای درد می‌آید چنان از بیت‌الاحزانت

خدا را شکر باز آقا! تو را غسل و کفن کردند           چو جدّت زیرِ سُمِ کین، نداده کس به جولانت

دِگر اکبر به خاک و خون دِگر اصغر در آغوشت           رقـیه در پیِ رأست نرفـته شامِ ویـرانت

اگر مثلِ حسن جدت تو را هم زهرِ کین دادند           ندیده لااقل خواهر که خون پُر گشته دامانت

علی موسیَ الرضا آقا! تویی صاحب عزا امشب           که شورِ روضه بر پا گشت از سمتِ خراسانت

به روزِ حشر چون دلها همه در بُهت و حیرانند           ببخشا عاشقانت را از آن دریای احسانت!

دوباره ماتمی در قلب خاص و عام افتاده            اگـر شـال عـزا بر شـانـهٔ اسـلام افـتاده

زنی در قالب همسر دوباره شر به پا کرده            شبیه جعده در ذهـنش خیالی خام افتاده

نشانده نقشه‌های شوم را در چشم‌های خود            جواد إبن رضا در چنگ مکری تام افتاده

چه برّنده‌ست شمشیرِ زبانِ نحسِ أمّ الفضل            کـلامش باز هم در ورطهٔ دشـنام افتاده

نفس می‌سوزد از زهرِ هلاهل؛ جایِ قدری آب            زمین خورده! جوانی تشنه و ناکام افتاده

گلویش شعله‌ور در آتش و از کنج لب‌هایش            عطش جاری‌ست و دریا کنار جام افتاده

به سختی گام برمی‌دارد و از لرزش بسیار            عبا از شانه‌اش بی‌تاب در هر گام افتاده

در کوچه بود جسم امام جوان، جـواد؟            یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد

ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر            بس اُمّ‌فَـضل داشت به اِبن‌الـرّضا عِناد

این جـسم سبـز بوی گـل سرخ می‌دهد            دست که داد دسته‌گـل فـاطـمی به باد؟

شد کوچه‌های شهر پر از عطر و بوی گل            گـویی فـتاده بـاغ گـلی روی دوش بـاد

گه نـام بـاب بـرد و گـهی آب آب کرد            لب‌تـشنه داد جان و جـوابش کسی نداد

آن کس که اَنُفس از نَفس او نَفس گرفت            زد همچنان نفس نفـس و از نفـس فتاد

شکـسـته‌اند قـلم‌ها و بـسـتـه‌اند دهـان‌ها            نـشـسـته‌اند قـدم‌ها و خـسـته‌اند تـوان‌ها

نبرده راه به جایی خیال از تو سرودن            چه ساکن‌اند زمان‌ها، چه الکن‌اند زبان‌ها

چه حاجتی به بیان است آنچه را که عیان است            که شرح عمر کمت نیست در توان بیان‌ها

کم از شکوه تو گـفـتـند راویان احادیث            نشـسـته داغ عـظیـمی میان سیـنۀ آن‌ها

کسی که حرز تو را بسته است بر سر بازو            کشیده خط سیاهی به دور خط و نشان‌ها

یکی‌ست لطف و عتابت هر آن که دور شد از تو            چـشیده است بلاها و دیده است زیان‌ها

تویی که مرجع حلُ‌المسائل است نگاهت            به ما نگـاه بـیـنداز در هجـوم گـمـان‌ها

همیشه قصۀ تو می‌خورد گریز به گودال            درست لحـظۀ آخر بـریده است امان‌ها

رضا شده‌ست علی‌اکبر و شدی تو حسینش            عوض شده‌ست فقط جای پیرها و جوان‌ها

دوباره راهی مشهد شدیم و توشۀ ما شد            پُر از عریضۀ حاجت شبیه نامه‌رسان‌ها

غـریب‌زاده! قـریبِ به اتـفـاق سپـردنـد            که حاجت از تو بخواهیم ای امام جوان‌ها!

سحر نوید دهد، صبحِ نور نزدیک است            زمان غم به سر آمد، سرور نزدیک است

شفق زده‌ست ز مشرق، فروغ صبح امید            دهید مژده که روز ظهور نزدیک است

گذشته موسِیِ عـمران از آن سوی دریا            بگو به لشکر فرعون، گور نزدیک است

حجـاب‌ها ز میان رَخـت بـسـتـه‌اند همه            الا که لحظۀ فیض حضور نزدیک است

رسد ز سـیـنـۀ سَـیـنـا نـدا به اوج فـلک            که پای موسِیِ عمران به طور نزدیک است

چـگــونه از حــرم یـار دور افـتـادیـد!؟            برای اهل دل، این راه دور نزدیک است

طــلایـــه‌دار عــدالــت ز راه مــی‌آیـــد            زوال سلطنت ظلم و زور نزدیک است

ظهـور یـوسف زهـرا قـیامت کـبراست            یقین کـنید که روز نـشور نزدیک است

آدیـنـه‌هـا من بـا تو حـال بـهـتری دارم            در آسـمـان عـاشـقـی بـال و پری دارم

سر می‌شود عُـمرم میان جـمع نوکرها            شکرخدا در بین این سرها، سَری دارم

والعصر، من بی‌تو اسـیر رنج خُسرانم            آقـا مگـر جـز تو پـنـاه دیگـری دارم؟!

نام تو می‌آیـد هـوای شهـر بـارانی‌ست            یاد تو هـسـتم من اگر چـشم تـری دارم

چشمان نرگس خیره مانده تا که برگردی            در دست‌های خـسـته یاس پرپری دارم

این هفته مشهد یا که قم رفتی، دعایم کن            با نرخ جان خود دعـایت را خـریدارم

این روزهای بی‌شما خیری نخواهد داشت            این جمعه‌ها بی‌تو غـم ویرانگری دارم

سجـاده‌ای داری که عـطـر کربلا دارد            هر کس تو را دارد، رضایت از رضا دارد

از تب زهـرِ نـفـس‌گـیر، تنت می‌لرزد            همچـنان مـار گـزیـده، بدنت می‌لـرزد

چه کنم ناله ز دل، وقت تردد نکشی؟!            چه کنم تا که عبا را به سر خود نکشی؟!

رنگ در چهره نداری و رخت زرد شده            مهربان، دست رئوفت چقدر سرد شده

شـمـس نـورانی افـلاک، زمین افـتادی            باز هم پا شدی از خاک، زمین افتادی

بر زمین پیکر خود را مکش اینقدر بس است            تا به حجره، پر خود را مکش اینقدر بس است

به در حجره رسیدی، به غمت چیره شدی            یاد مادر، به در حجرۀ خود خیره شدی

عمر پر برکت و پر مرحمتت شد طی، وای            رو به قبله شده‌ای، قـبلۀ عالم، ای وای

خاطرت باز سوی کرب و بلا جمع شده            فرش‌های کف این حجره چرا جمع شده؟!

نه رد سرمه به چشم است، نه رد اخم است            کار گریه به حسین است، دو پلکت زخم است

خواهرت نیست کنارت، به عیادت برسد            انـدکی صبـر کن آقا که جـوادت برسد

غم مخور تا که جوادت به دلت تاب دهد            تشنه‌ای؟ زود به دستت قـدحی آب دهد

بین این حجره کسی سنگ به سویت نزند            پنجـۀ شـمر لعـین شانه به مـویت نزند

حرمله نیست، سنان نیست، خیالت راحت            خواهرت دل نگران نیست، خیالت راحت

دم آخـر احـدی دست به خـنجـر نَـبـَرد            بین این حجـره کسی پیـرهنت را ندرد

داغدار غم جدت شده‌ای؟ نیست عجیب            بازهم روضه بخوان، ناله بزن یابن شبیب

خاک بودم سال‌ها از شـوق گـلدان شما            در دل من بار خـواهـد داد احـسان شما

هرچه را آموختم از کودکی، نام تو بود            یا رضـا گـفـته فـقـط طفل دبـستان شما

جای درس‌ ومشق‌خواندن، گنبدت را می‌کِشم            دفتر من پُر شد از عکسِ شبـستان شما

اعتکاف مشهد ما از شروط بندگی‌ست            من تـمام عُـمـر را هـستم مـسلـمان شما

آمدم ای شاه، یادش خوش! روانش شاد باد!            هر که بوده از ازل روزی غزلخوان شما

مهربانی، خصلت خدمتگزار کوی توست            ای به قـربـان لب خـنـدان دربـان شـمـا

دردهای ایل خود را جـمع کـردم، آمدم            دربـه‌در افـتـاده‌ام دنـبـال درمــان شـمـا

هفت‌پُشت من نمک‌پـرودۀ این سفـره‌اند            آن‌قَدَر نان خوردم از دستِ پدرجان شما!

یک طرف معصومه‌خانم، یک‌طرف سلطان‌طوس            در حقیقت نامِ این خاک است: ایران شما!

نوکر بی‌دست و پا آیا به دردت می‌خورد؟!            آمدم تا بـسـپـرم خود را به دسـتان شما

ای امام مهـربانم! دوسـتت دارم، ز جان            دوستت دارم، قسم هم می‌خورم، جان شما!

روز محشر، خنده‌اش را فاطمه تضمین کُند            هرکسی که چشم‌هایش گشته گریان شما

بین صحن تو، خودم را در نجف حس می‌کنم            هو کشیدم "یا علی" را رو به ایوان شما

هرچه دارم را بگیر و کـربـلایم را بده            یا علی‌موسَی‌الرِّضا! دستم به دامان شما

رفـته رفـته دارد ایّـام مـحـرم مـی‌رسـد            آه! مـی‌آیـد هـمـان مـاهِ پــریـشـان شـمـا

حرمله، خولی، سنان، اَخنَس، عقب‌تر می‌روند            شمر تنهـا می‌شود با جدّ عـطشـان شما

عمه‌جانت همسفر شد با سنانِ پستِ مست            وای از اهل حرم، وای از عزیزان شما

گـفتم نمانده است مرا راه پیش و پس            آزاد کن کـبوتر خود را از این قـفـس

بیـمـاری فـراق بـرایـم بـس است بس            لطفی کن ای کریم و به فریاد ما برس

سلطان نظر به اشک من و ناله‌ام نمود

دعـوت به میـهـمـانی هر ساله‌ام نمود

اینجا برای من، من بیچاره جا که هست            باشد مریض می‌شوم اصلا شفا که هست

گم می‌شوم میان حرم، آشنا که هست            اصلا چه احتیاج به مردم؟ رضا که هست

زائـر چرا به غـیر رضـا آرزو کـنـد
با آبروست هر که به این خانه رو کند

بایـد که این جـهـان شـود آمـادۀ فـرج            هـیهـات اگر به شـانه گـذاریم بار کج

هرچند بسته بر فقرا طوف و راه حج            باز است تـا ابـد حـرم ثـامـن الحـجـج

باید هـمیشه روی به دارالـشـفـا کـنـیم
هیهات اگر که تکیه به غیر رضا کنیم

سـلـطـان سـلام بـاز به پـابـوس آمـدم            هر جور شد به عشق تو تا طوس آمدم

امـسـال هم زیـارت مخـصـوص آمدم            اما بـبـیـن که با غـم و افـسـوس آمـدم

غرق غـم است قـلبم و ناجور می‌زند
دست خودم که نیست دلم شور می‌زند

امـسـال هـم خـدا کـنـد آدم کـنـی مـرا            نذر عـزا و تکـیـه و پرچـم کـنی مرا

نامحرمم مگر که تو محـرم کنی مرا            خـرج عـزای مـاه مـحـرم کـنـی مـرا

جـان جــواد روزی اشـک مــرا بــده
من الـتـمـاس می‌کـنـمـت کــربـلا بـده

کم کـم ز راه می‌رسـد آقـای بـی‌کـفـن            ما را به قـافـلـه بـرسـان یا ابا لحـسـن

دلتنگ روضه‌ایم و پـریـشان سوخـتن            دلتنگ گـریه بر غـم آن پـاره‌پـاره تن

مـا از قــدیــم نــوکـرتـانـیـم یـا رضـا
محـرومـمان مکـن، نگـرانـیم یا رضا

حـسّـی زلال داری و حـالـی زلال‌تر            چشمان تو شده‌ست از این حسّ و حال، تر

آری به خاک‌بـوسی کـوثر نشـسته‌ای            اشـکی بـریـز از دل زمـزم زلال‌تـر

آئـیـنـۀ نـگــاه تـو تـصـدیـق مـی‌کـنـد            در روشـنی نـدیـده از او بی‌مـثـال‌تر

لطفش به مرز معجزه نزدیک‌تر شده‌ست            هـر قـدر آرزوی تـو بـوده مـحـال‌تر

دستان گرم او شده پاسخ‌ترین جواب            وقتی که دست توست ز پرسش، سؤال‌تر

پَـر می‌زنـد دلـم بـه هـوای زیـارتـش            هر روز خسته‌حال‌ترم، خسته‌حال‌تر

خود را کبوتر حرمش فرض می‌کنم            هرگز ندیـده‌ام ز خودم خوش‌خیال‌تر

من نیز می‌روم که ببینم به چشم خود            حـسّـی زلال دارم و حـالـی زلال‌تـر

چـشمم به هـیچ پنجـره رغـبت نمی‌کند            جز با ضریح پاک تو صحبت نمی‌کند

شـایـد هـنـوز بـنـدۀ خـاکـم که گـنـبـدت            من را به آسـتـان تو دعـوت نـمی‌کـنـد

مولا نگـو که این پر و بال شکـسته را            بـاران مـرهـم تـو شـفـاعـت نـمـی‌کـنـد

دیـگـر کـبـوتـر دل مـن آب و دانـه را            جـز با کـبـوتـران تو قـسـمـت نمی‌کـند

آخـر بـدون مــرحـمـت چـشـم‌هـای تـو            این خـسـته را خـدا هم اجـابت نمی‌کند

خـوانـدی مرا، وگـرنه بدون اشـاره‌ات            قـلـبـم چـنـین هـوای زیـارت نـمی‌کـنـد

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی            کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

کیستم؟ عرض سلامم، بال در بالِ نسیم            می‌کشد آن‌که مرا هر صبح تا مشهد تویی

صبح مشهد زندگی تازه‌ای در من دمید            حس شیرینی که در خود زندگی دارد تویی

ای نـگـاه لـطـف تو بـی‌ابـتـدا بی‌انـتـهـا            من چه می‌فهمم، گمانم معنی سرمد تویی

یا امان الخـائـفـیـن! آیا امـانـم می‌دهی؟            آن‌که نگذارد تفاوت بین خوب و بد تویی

آمدم از خـویش تا تو ای نگـاه بی‌کران            سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌هـای تو و آب و دانه‌ات

نامـت بـلـنـد مثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشـسته به ایوان خانه‌ات

از کـوچه‌بـاغ‌هـای نـشـابـور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های طـوس گرفـتم نشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امشب دلـم عـجـیب گـرفـته بهـانـه‌ات

مـسـیـر نــور در اوج رهـایـی            رسـیـده تـا افــق‌هـای جــدایـی
شـنـیـده شـد صـدای آشـنــایـی            ز اطـراف حــریـم کــبـریـایـی

نــدا آمـد: الا یـا اهـل الـعــالــم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

شراب سرخ با پیـمانه‌ای گفت            کـبوتر وقت ترک لانه‌ای گفت
جنونِ عشق در دیوانه‌ای گفت            شـنـیدم شمع با پروانه‌ای گفت

بسوزی پا‌به‌پای من در این غم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

سـرِ بــازار بـا قــدی خـمـیــده            عـصـای پـیــری بـابـا رسـیـده
خودش با شـانـه‌ای بیرق‌کشیده            برایم پـیـرهـن مـشـکی خریده

عجب رختی شود این رخت ماتم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

از این دنـیـای پوچِ هیچ‌ مـقدار            ز دسـت روزگــارِ مــردم‌آزار
گـرفـتـارم گـرفـتـارم گـرفـتـار            اجل دست از سرم بردار، بردار

به من مهلت بده ای مرگ، این دم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

شـبـیه بـادهـا بـاشـیـم ای کاش            رهـاتـر از رها باشیم ای کاش
شـکـوهِ ربّـنـا بـاشـیـم ای کاش            مُحـرم کـربـلا بـاشـیم ای کاش

هـمـین امـشب بده اذن مرا هم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

هـبـوط مـاه، چـشـمِ روشـن تو            چه بد بوده‌ست طرز کشتن تو
به دست کـیست آن پیـراهن تو            دگـر وقـتـی نـمـانـده تـا تـن او

شـود در زیـر سُـمّ اسب درهم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

نوشته چـکـمه رویِ بال بُردند            تـنـت را تـا تـهِ گـودال بـردنـد
تو را با نیـزه‌ای از حال بردند            سرت را بین آن جنجال، بردند

بِگِـرید عـالـمـی پـای "مُـقَـرَّم"
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

چه می‌شد دورِ تو بلـوا نمی‌شد            بـرای غـارتت دعـوا نـمی‌شـد
رقـیّـه‌خـانـمـت تـنهـا نـمـی‌شـد            سنان پایش به خیمه وا نمی‌شد

کـنارِ زینب تو نـیـست مَـحـرَم
چهـل شب مـانده تا ماه محـرم

ولایت است عـیار خـلوص ایمان‌ها            مسیـرِ وصلِ خـدا و کـمالِ انـسان‌ها

در امـتحـان ولایت به جـلـوه می‌آید            تفـاوتی‌ست میانِ زبـیر و سـلـمان‌ها

اگر مـطـیع عـلـیِ زمـان شـویم همه            فـریـب مان ندهد رویِ نیـزه قرآن‌ها

به سوی عزت ایران و انقلاب ماست            قـیام و جـنـبشِ طـوفـانی مسلـمان‌ها

قسم به نامِ خـمینی به کـوریِ دشمن            تمام منـطقه پُـر می‌شـود ز ایران‌ها

مـقـابـل نـفـسِ فـاطـمـیِ رهـبـرمـان            درآمـدنـد بـه زانـو تـمـام شیـطـان‌ها

به محضر ولیِ عصر عهد می‌بندیم            که تا هـمـیـشه بمـانـیم پـایِ پیمان‌ها

به صهیونیسم جهانی پیام ما این است            به سررسیده دگر عرصه‌هایِ جولان‌ها

هـزار سال گـذشته ز غـیبت موسی            به سامری نفـروشـیم نـورِ ایـمـان‌ها

به رهـبریِ عـلی و بـصـیرت مردم            شویم الگـویِ وحدت میانِ دوران‌ها

در آن دلی که اثرکرده لقمه‌هایِ حرام            دگر اثـر نـپـذیـرد ز نـورِ بـرهان‌ها

سلام بر شهـدائی که بی‌نشان رفـتند            سـلام بـر تـنِ افـتـاده در بـیـابـان‌هـا

خـدا کـند که مـطـیع ولی شویم همه            امـیـرِ لـشگـر سیـدعـلـی شـویم همه

تـیـره شـد آیـنـهٔ صـبـحِ درخـشان بی‌تو            تـار شد مـشـرق روحـانی ایـمـان بی‌تو

جـنگـل سبز قـیام از تو برافـراشته بود            مـی‌رود قـوّت زانـوی درخـتـان بـی‌تـو

ضجّه‌ها می‌زند از داغ جگرسوز فراق            در و دیـوار غـم‌آلـود جـمــاران بـی‌تـو

بـی‌جـمـال تـو دل آیــنــه و آب گـرفـت            آتـشـیـن شـد نـفـس بـاد پـریـشـان بی‌تو

پـاره شد رشتهٔ منـظـومهٔ نورانی شوق            گـشت آفـاق هـمه کـلـبـهٔ احـزان بـی‌تـو

من چه گویم که چه‌سان آینهٔ روز گرفت            رنگ دلگـیرتـرین شـام غـریـبان بی‌تو

کاش پیش از شب اندوه سفر می‌کردیم            تا نبـودیم در این باغ غـزل‌خوان بی‌تو

در کـنار اقـتـدارش کـارِ دشـمـن آه بود            نـور امـیـدی بـرای هر دلِ گـمـراه بود

خط و ربطش منتهی می‌شد به اخلاص و عمل            منـبرش عـالی‌ترین سنگر وَ پایگاه بود

کوخ های بی‌تجمّل را همیشه دوست داشت            از جـفـایِ سـاکـنـانِ کـاخ هـا آگــاه بـود

ظالمانی بی‌غـم و بی‌درد، با دنـیا رفیق            دوسـتـدارِ آرزوهـای کـم و کـوتـاه بـود

با غضب نـابـود کرد آثـارِ استکـبار را            سخت از تبعیض بیزار و عدالتخواه بود

در سلوکش زندگی تفـسیر می‌شد بندگی            عارفِ سیر إلی الحق بود؛ روح الله بود

انقلابش را به دست حضرت منجی سپرد            جمعه جمعه عاشق و چشم انتظارِ ماه بود

رفت و ایران شد پریشان حال‌! از تهران و قم            تا جماران از فراقش غرقِ اشک آه بود!

مثل شیـریـنی روحـانی یک رؤیـا بـود            سال‌هایی که در آن روح خدا با ما بود

یاد باد آن شکرین فـرصت ایام وصال            که به کـوتـاهی یک خـاطـرۀ زیـبا بود

وقت آئینه به تـسبیح جمالش خوش بود            حال پـروانه ز کـار نگـهـش شـیدا بود

کس ندانست که با او ز نهـان‌خانۀ اُنس            چه حکـایات لطیف و چه هدایت‌ها بود

عـارفی بود که در فـصل بلـند نـگهـش            بـاب نــورانـی بـرهـان تـمـاشـا وا بـود

هـمـۀ آیــنـه‌هـا را بـه تـشـهـّد واداشـت            نور اسماء و صفاتی که در او پیدا بود

هر چه از دامن خوش‌بوی کرامات افشاند            هـمه انـفـاس مـسیـحـایی روح‌افـزا بود

شرح اسرار سبک‌روحی او داشت نسیم            کاین‌چنین در چمن لاله و گل غوغا بود

پـرده از راز شـهـیـدان سحر بر گیرید            تا بـبـیـنـنـد که با او چه کـرامت‌ها بود